Yes, ik heb goed geslapen. Ik sta fris en monder op en ben blij om aan mijn dag te beginnen. Ik hang een was op en steek een was in de wasmachine. Koffie, boterham en de krant maken mijn ochtend af. Ik werk even aan mijn computer tot ik een eerste gevoel van vermoeidheid voel komen en ga dan naar de badkamer om mijn tanden te poetsen en mijn kledij aan te doen. Ik ben ondertussen ongeveer 1,5 uur bezig en leg me neer. Als ik nu mijn activiteiten verder zet, bekoop ik het achteraf met het feit dat ik langer moet plat liggen. Na een half uur plat liggen met een kussen op mijn hoofd en een noice-canceling koptelefoon voel ik de vermoeidheid terug wegtrekken. Ik spring recht en voel dat ik er terug tegen kan. Na ongeveer 1,5u moet ik me dikwijls nog eens een half uur neerleggen om dan met voeldoende energie het eten klaar te kunnen maken. Na het opsmullen van al dat lekkers slaap ik ongeveer een uur. Soms wat minder, soms wat meer. Mijn namiddag ziet er een beetje uit zoals mijn voormiddag. Als ik op deze manier leef is mijn leven vrij stabiel en heb ik niet echt te maken met hevige uitputtingsaanvallen waarvan ik achteraf moet bekopen. Er is wel een grote maar want zo leven is niet haalbaar. Als je zo moet leven kun je maar weinig sociale contacten hebben, kun je moeilijk je wekelijkse boodschappen doen of andere leuke activiteiten ondernemen. Je leven blijft dan beperkt tot eenvoudige hobby's, wandelen en huishoudelijke activiteiten. Je hoort me al komen, ik ga er dikwijls toch over. Gewoon omdat ik nood heb aan meer dan alleen maar een stabiel thuisleven. Let op, het is niet dat ik er graag over ga want meestal snak ik na uren en soms dagen ziek zijn van uitgeputting echt terug naar mijn stabiele thuisleventje. Voor mezelf heb ik nu voorgenomen om één keer per week te gaan winkelen en één keer per week iets te doen waar andere mensen bij betrokken zijn. Na deze intensere activiteiten moet ik zeker 2u plat liggen om me daarna moet te voelen. De volgende dag ben ik dan soms sneller uitgeput en moet ik me meer neerleggen. Een feest van meerdere uren is voor mij een enorm intense activiteit waarvan ik dagen moet bekomen. Soms laat ik een feest aan mijn neus voorbij gaan, maar dat gaat niet altijd. Als ik wel ga dan plan ik dat echt in nl. ik weet dat ik gemiddeld 3 dagen heel veel moet liggen om er terug door te komen en dat ik er wel een week moe van kan lopen. Hierdoor heb ik maar weinig concentratie en moet ik er niet aan denken om veel te lezen of te studeren. Ik plan dus echt een rustweek in. Een week waar ik gewoon thuis blijf om alles terug te laten stabiliseren.
Na 2,5 jaar is het bovenstaande mijn realiteit, "een gefragmenteerd leven" dus. Ik weet nog dat ik in het begin altijd maar over mijn energiegrens ging en dat ik ook veel te lang doorzette. Mijn leven kende toen niets stabiel, ik begon altijd super enthousiast (tè enthousiast) aan iets en kort daarna zakte dat al heel snel. Er waren, naar mijn gevoel, alleen meer heel diepe dalen en vermoeidheid. In een revalidatie voor chronische pijn werd geleerd dat het belangrijk is om echt naar je lichaam te luisteren en dat telkens over je grens gaan niet helpt om je lichaam een zo stabiel mogelijk leven te geven. Ik las verschillende boeken en zocht vanalles op het internet op over vermoeidheid, me/cvs, inspanningsintollerantie en PEM (Post-exertionele malaise of in het nederlands: ziek na inspanning). Wat ik juist heb, heb ik nog niet laten diagnostiseren. Wat ik wel weet dat de oorzaak een en-en-verhaal is. Zo ben is mijn lichaam volledig uitgeput en eigenlijk ook uitgedroogd geraakt door een premature menopauze in combinatie met te veel stress, ben ik geopereerd geweest, heb ik covid gehad in december 2023 en dit alles binnen een kader van artsen die mij een hele tijd niet hebben geloofd. Alles was voor hen stressgerelateerd. Gelukkig sta ik 2,5 jaar een stuk verder en ben ik door mijn wilskracht van het ene geloof-me-welletje naar het andere gegaan. Nu blijft na mijn 2,5 jaar ziek zijn nog, naar mijn gevoel PEM over. Een heel beperkend iets voor mijn dagelijks leven. Wil je meer lezen over PEM? Klik dan hier.
In wezen ben ik eigenlijk een heel enthousiast iemand. Nu heb ik het gevoel dat ik mezelf, zeker bij mensen, constant moet afremmen. Doe ik dat niet dan duurt het nog geen kwartier of ik zit al in een uitputtingsaanval. Met momenten vind ik dat heel lastig, maar ik heb een uitweg gevonden. Ik kan namelijk mijn enthousiasme kwijt in mijn creativiteit, maar ook in het aanvullen van mijn website en het maken van posts voor sociale media.
Alhoewel ik het heb leren aanvaarden, kruipt zo nu en dan de kwaadheid binnen en met die verdomde kwaadheid komt een waterval aan verdriet naar buiten, heel veel verfriet. Massa's verdriet, massa's tranen. Druppeltjes vol emoties, vol gevoelens die me na het uiten terug in vrede met mezelf laten leven. Met hoe het nu is.
Ik ben het som echt beu om me te MOETEN neerleggen. Het is van MOETEN en niet van willen. Het is van toegeven aan de uitputting of niet toegeven en dagen ziek zijn. Het is een beetje als het kiezen tussen de pest en de cholera. Ik ben het beu, beu, beu. Waarom wil dat lijf van mij niet mee, waarom?
Ik ben eigenlijk een heel enthousiast persoon, maar het ding is als ik enthousiast ben, raak ik sneller uitgeput. Toch laat ik mijn enthousiasme soms toe en neem ik de uitputting achteraf er gewoon bij. Enthousiast zijn vind ik leuk, maar is enorm energievretend.
Reactie schrijven